Landschapspijn
Bibliofiele uitgave 2018
Enkele gedichten uit de bundel:
Vader
De fotograaf staat een paar meter voor ons
maar ik heb geen oog voor hem.
Ik kijk naar mijn vader in zijn ellenlange jas.
Wat is hij groot en hoog met die hoed!
Ik houd zijn hand vast, hij buigt iets voorover:
gaat hij iets tegen me zeggen?
Omdat we stilstaan, kan ik even rusten
Want ik ben al aardig moe.
Ik stop mijn andere hand in mijn zak
en kijk weer omhoog, mijn vader glimlacht.
Wat is er nog veel te groeien, denk ik.
Dan voel ik een kort rukje en lopen we verder
de foto uit, terwijl ik mijn best doe
met dubbele passen zijn stappen bij te houden.
Zus
Zij is er niet meer
maar bij elk heengaan erbij:
dood maakt haar levend.
Landschapspijn
Ik kan het vaak niet meer terugvinden,
dat wat ik had toen ik jong was:
de weilanden, de vaarten met salamanders
in onverwachte kleuren, de damhekken,
de nesten van grutto’s en kieviten,
alles wat mij zeker was. Nu liggen er
bergen opgespoten zand en wegen
waar nog geen huizen staan.
Het doet pijn dat alles te verliezen.
Leegte kan nooit vertrouwd zijn.